لیمرها ترکیباتی هستند که به گرما، نیروی برشی و اکسیژن حساس می باشند. قرار گرفتن پلیمرها در معرض گرما و نیروی برشی در حین فرآیند خود به تنهایی می تواند باعث بریدگی در زنجیره های مولکولی و در نتیجه تخریب پلیمر و کاهش ویژگی های زیباشناختی و عملکردی آن گردد. همچنین، قرار گرفتن در معرض اکسیژن منجر به آغاز فرآیند اکسایش خودبخودی یا خوداکسایشی می گردد. این واکنش های تخریبی از طریق ایجاد رادیکال های آزاد در برخی پلیمرها باعث شکست زنجیره ها (کاهش وزن مولکولی) و در برخی دیگر باعث اتصالات عرضی بین زنجیره ها (افزایش وزن مولکولی) شده و باعث ایجاد اثرات نامطلوبی همچون ایجاد ترک های سطحی، تغییر رنگ (زرد شدگی محصول)، کاهش خواص مکانیکی و غیره می گردند.
در این راستا و برای جلوگیری و یا به تاخیر انداختن واکنش های تخریب اکسایشی پلیمرها که هم در طول فرآیند (پایداری کوتاه مدت) وهم در مدت مصرف (پایداری طولانی مدت) رخ می دهند، از آنتی اکسیدان ها استفاده می شود. آنتی اکسیدان ها ترکیبات آلی هستند که از طریق واکنش با رادیکال های آزاد و تجزیه آنها فرآیندهای تخریب را مهار می کنند.
